Het begon eigenlijk in de periode tussen de Handwerkbeurs en de Knit en Knot al. Drie rondjes griep-ellende, gecombineerd met astma voor zowel Wietse als mijzelf. Daar zal ik niet te veel over zeggen... met Wietse gaat het inmiddels prima, maar met zijn mama iets minder goed.
Ongeveer een week voor de Knit en Knot kon ik mijn werk, en handwerk weer een beetje normaal oppakken. Voorbereiden voor drie beursdagen, en dan genieten van de mensen, tips geven en sommigen ook blij weer terug zien. Dat was althans de bedoeling.
Donderdag 4 april en vrijdag 5 april hebben we kunnen draaien. Ik kreeg een SMS bericht van onze Jouke, dat hij zijn felbegeerde roze pasje opgehaald had bij de gemeente, en dat hij voor hem en zijn broer wat te eten zou regelen. De dag erna werd hij 23, dus een mooier cadeau kon hij zich eigenlijk niet wensen.
De beurs sloot die vrijdag om 17:00 en je bent dan toch even tijd kwijt om de stand af te schermen, en de dingen te doen, die moesten. Enkele bakken moesten mee naar huis, omdat we de dag daarna er iets anders voor in de plek wilden zetten. Met zijn vieren vertrokken we van Tilburg naar huis.
Rond half zeven, ter hoogte van Zevenbergschenhoek klapte er in volle vaart een auto achterop onze auto. Alexa zat op het moment van de klap te appen met haar broer Steven, wat Michelle deed weet ik eigenlijk niet meer.
Op het moment dat Alexa naar haar hoofd greep en schreeuwde: Au, mijn hoofd, wat gebeurt hier? draaide ik mij naar haar toe, en zag die auto in onze auto hangen. Alexa belde vrijwel direct 112, die dus een hele duidelijke melding doorkreeg.
Het verbaast mij nog steeds dat Johan zijn hoofd zo koel hield, en beide auto's naar de vluchtstrook heeft weten te krijgen. Hij dirigeerde ons direct achter de vangrail, en ook de bestuurster van de andere auto heeft hij met een dwingend gebaar in veiligheid weten te krijgen. Voor de dame (een in Nederland wonende Poolse, die geen Nederlands sprak, en een beetje Engels ) is er een ambulance opgeroepen. Politie erbij, Rijkswaterstaat.... er werden bergers geregeld. En zoals het leek, op dat moment had Alexa alleen last van haar nek en rug - waarvoor ze van het ambulancepersoneel pijnstilling kreeg - en de mededeling dat ze dit na moest laten kijken door de huisarts.
Dan sta je daar, te kijken, naar hoe je auto in de prak gereden is - en hoe met een enorme rotgang de auto's aan je voorbij rijden. Met een enorme prak adrenaline in je lijf - mij meer zorgen makend over de kinderen, dan over mijzelf. Je staat dan ook na te denken, over hoe het verder moet, want we hadden ons voor meer beurzen ingeschreven. De auto kwijt betekent huren, meer kosten, en verdien dat maar eens terug. Je wil absoluut niet weten wat er door je heen gaat op dat moment. Echt niet.
De bergers hadden moeite om de auto's uit elkaar te trekken. Beide auto's zijn afgevoerd naar Breda. Aanrijdingsformulieren moesten ingevuld worden, en dat liep al veel moeilijker door de enorme taalbarrière. Dat nam tijd - en tranen bij de meiden. Uiteindelijk stond ook de Poolse dame te huilen - en die sta je dan ook nog te troosten.
Ik was al blij dat Steven ons op kon halen, die avond, anders had ik niet geweten hoe we thuis hadden gekomen. Wat een ellende. Half twaalf stapten we binnen - zonder ook maar een hap gegeten te hebben zijn we gaan liggen. Per slot was er nog 1 beursdag te gaan.... waar vervoer voor geregeld moest worden, enzovoort, enzovoort.
6 april. Om zes uur ging de wekker. Tja. Zie dan je bed maar uit te komen. Mijn hele linkerkant was stijf - van schouder tot knie. Rug zeer. Alles deed zeer. Mijn linkerarm sliep. Het enige wat ik kon doen, was blijven liggen.
Beurs draaien? Dat was er voor mij dus niet bij. Johan wilde mij niet alleen laten in die situatie, dus er zat weinig anders op dan de boel de boel te laten - de stand zou dicht blijven. Gelukkig kon Patricia die dag inspringen. Zij heeft de stand in haar eentje gedraaid. Ik ben haar enorm dankbaar.
Dat geldt ook voor Gijs, en zijn ouders - Gijs kon de auto van zijn vader meekrijgen om onze spullen naar huis te halen.
Dan komt de nasleep - de ellende die je door moet maken omdat er voor de auto de conclusie getrokken moest worden dat repareren vijf keer meer ging kosten dan de auto nog waard was. Total loss dus. Van het ene moment op het andere ben je je vervoermiddel kwijt. En geld om een nieuwe auto aan te schaffen hebben we niet. Johan gebruikte die om van en naar zijn werk te kunnen - met name bij hele vroege diensten, of hele late diensten, de auto bracht hem thuis. Zijn diensten konden gelukkig wel wat worden aangepast, zodat hij met het OV toch op zijn werk kon komen.
Dan de rest van de verzekerings-ellende. Daar word je niet blij van, vooral als je merkt dat de tegenpartij de schade bij hun verzekeraar nog niet eens hadden gemeld. En dan heb je een rechtsbijstandverzekering - denk je - om de rest van de geleden schade te kunnen verhalen. Nou... die bleek niets waard. Drie weken duurde het, voordat er een jurist aan onze zaak gekoppeld werd. En die ging praten, alsof hij aan het werk was voor de tegenpartij. Daar word je moe, boos en verdrietig van.
En ik kon niet zitten of staan van de pijn in mijn lijf. De dokter bezocht. Komt van de klap - pijnstillers voorgeschreven gekregen. Toen de pijn in mijn rug verdween kwam de pijn in mijn nek naar boven. Whiplash. Uitstralend naar mijn linkerschouder en linkerarm. Nachten met pijn, waar in je niet meer dan anderhalf of twee uur kon slapen. Overdag doodmoe. Hoofdpijn, afkomstig van mijn nek. Word je niet vrolijk van. Weer terug naar de dokter. Zwaardere medicijnen... en uiteindelijk werd die kuur nog een keer herhaald, en verzwaard. Fysiotherapie erbij. Nu al zes weken niet kunnen handwerken. Mijn nekspier is voor de tweede keer getapet - er is wel iets verbetering, maar het gaat zeer langzaam.
Gelukkig hebben we nu wel een goede letselschadeadvocaat, die de verzekeringskwestie nu voor ons regelt. Van hem (en van mijn gezin) moet ik mij focussen op genezing, zodat ik te zijner tijd mijn werk weer op kan pakken.
Het vreet enorm veel energie, en gek genoeg voel ik mij schuldig dat er op dit moment niks uit mijn vingers komt. Ik had zo graag de Zomerdeken nog een flinke boost willen geven, en de shop willen updaten. Dingen die moeten gebeuren, maar mijn gezondheid laat het gewoonweg nog niet toe.
Het is inmiddels een heel verhaal...
